بررسی اثربخشی آموزش خودکنترلی هیجانی بر اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران شهر تهران

مقدمه: جامعه پرستاری یکی از مشاغلی است که به واسطه رویارویی مداوم با شرایط پر استرس، از درجات ابتلا به مشکلات جسمی و روانی بیشتری برخوردار هستند. اختلالات سایکوفیزیولوژیکال آن دسته از اختلالات جسمانی را شامل می‌شود که دارای منشأ روانی است؛ بنابراین با کنترل هیجانات ناخوشایند و استرس‌ها می‌توان این عوارض را بهبود بخشید. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش خودکنترلی بر اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران انجام گرفته است. مواد و روش‌ها: روش پژوهش به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شاغل شهر تهران در سال 1393 است که نمونه مورد پژوهش، شامل 68 نفر، از پرستاران یک بیمارستان منتخب است که به روش نمونه گیری در دسترس برآورد شده‌اند. از این تعداد، 30 نفر از افرادی که در پرسشنامه سلامت عمومی نمره بیشتر از 23 (نقطه برش) را کسب کردند، در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه هوش هیجانی بار- آن و به منظور جمع‌آوری اطلاعات مربوط به اختلالات سایکوفیزیولوژیکال، پرسشنامه سلامت عمومی بود. آموزش خود کنترلی در قالب 7 جلسه 60 دقیقه‌ای، هر 15 روز یک بار به گروه آزمایش ارائه شد. یافته‌های پژوهش نیز با روش‌های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل کواریانس از طریق نرم‌افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج به دست آمده از آزمون تحلیل کواریانس، بیان‌گر تأثیر آموزش خودکنترلی بر بهبود اختلالات سایکوفیزیولوژیکال بود (0001/0‌P<). به طوری که علائم اختلال، بین گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معناداری بود. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه پرستاران در مواجهه مداوم با شرایط پر استرس هستند، آموزش مهارت‌های خودکنترلی هیجانی برای این گروه شغلی، حائز اهمیت است. از این رو آموزش خودکنترلی به عنوان یکی از مهارت‌های کاربردی به منظور بهبود علائم اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران، پیشنهاد می‌شود.